Ik ben Emmy en ik ben voor het eerst op vakantie. Op 72-jarige leeftijd. Aan de zee in Oostende. Vakantie, dat is geleden van in mijn kindertijd. En nu maak ik zoveel dingen voor de eerste keer mee.
Ik besef dat ik eigenlijk wel snel contact leg met mensen. De spanning is weg. Ik ben een nieuw mens.
Voor het eerst alleen met de trein…
Mijn nicht heeft vijftien jaar lang gevraagd aan mij ‘Kom toch af naar De Haan’. Toen durfde ik niet alleen de trein te nemen. En nu vroeg Carine van Iedereen Verdient Vakantie mij. Ik heb zoveel vertrouwen in haar. Ik had goede hoop. Ze zou me opwachten aan het station. Ook mijn dochter zei: ‘Ma, ge moet dit doen!’ Ik heb het gedaan! Alleen op de trein. In Oostende stond Carine op me te wachten.
Voor het eerst op het strand…
Vroeger ben ik met de kinderen wel eens aan de zee geweest. Ik bleef op de dijk. Op een bankje. Ergens overnachten, dat ging niet. Mijn zoon zou ook alles op stelten gezet hebben. Ik wilde niet dat ze hem zouden uitlachen. Mijn zoon is anders. Hij is geboren met een handicap.
Voor de eerste keer met mijn voeten in de zee…
Nu heb ik moed, dankzij de aanmoedigingen van mijn reisgezelschap. Schoenen uit, broek omhoog gerold. Het zand kriebelt aan mijn voeten. Het zeewater spoelt het oude zand weg en brengt weer nieuw zand aan. Heerlijk! Ik raap zoveel mooie schelpjes, ook voor de eerste keer in mijn leven.
Ik kan het niet. Ik kon het niet.
Deze drie dagen op vakantie heb ik geleerd dat ik het wel kan.
Ik kende niemand in ons reisgezelschap. Nu ken ik iedereen.
Ik besef dat ik eigenlijk wel snel contact leg met mensen.
Ik voel me herboren. De spanning is weg. Ik ben een nieuw mens.
